In de opgave wordt gevraagd om een vrijstaand kunstwerk op het voorterrein van een nieuw te bouwen kantoor voor Rijkswaterstaat in Hengelo. Allereerst fascineerde mij de genadeloos witte berg strooizout, weggestopt in een donkere zoutloods op het achtererf. Vervolgens vielen de overal verspreid staande, groene boorhuisjes in de omgeving van Hengelo op: als stille getuigen van de Twentse zoutwinning.

In het kunstwerk komen beide fascinaties samen in de vorm van een glazen replica van het Twentse boorhuisje, gevuld met zout.

Het zouthuisje is -net als het Twentse boorhuisje- een opgerekte kubus die op zijn zij ligt en iets ingegraven is. Ook zoutmolekulen groeperen zich in kubusvormige kristallen; het boorhuisje is dus altijd al een verwijzing geweest naar datgene waar het huisje voor gemaakt is.

Het zouthuisje wordt quasi nonchalant in het gazon op het voorterrein geplaatst, goed zichtbaar vanaf de openbare weg en fungeert allereerst als een transparant ikoon voor de Twentse zoutwinning. Daarnaast levert het zouthuisje als betreedbare, zinsbegoochelende ruimte een bijzondere ervaring op. Het zonlicht dat gefilterd door de zoutruiten (dubbelglas gevuld met zoutkristallen) naar binnen sijpelt zal de wanden doen fonkelen. Maar bovenal staat het kunstwerk symbool voor de waakzaamheid van Rijkswaterstaat over ons rijkswegennet, ook in barre winterse tijden. Om de symboliek nog kracht bij te zetten wordt er blauwe verlichting in het zouthuisje aangebracht die slechts aangaat wanneer het buiten vriest.