Bij binnenkomst in Groningen ziet men naast de snelweg stalen spanten in een waterplas staan. Gaat het hier om de zoveelste fabriekshal in aanbouw aan de periferie van de stad? Het blijkt in werkelijkheid een kunstwerk te zijn dat een versmelting aangaat met natuurontwikkeling. In dit wijkpark is een kunstmatig moeras aangelegd dat herinnert aan het oorspronkelijke veenweidelandschap. In de komende honderd jaar zal hier een gestaag verveningsproces plaatsvinden. De vier donkerblauwe stalen spanten omspannen een denkbeeldige ‘broeikas’ waarin het verveningsproces zich afspeelt. Daarnaast  dobberen in de fictieve kas drie bronskleurige stalen bollen. De spanten zijn niet even groot maar nemen in formaat steeds iets af, waardoor er een perspectivisch spel met de beschouwer wordt gespeeld. Zodoende lijkt de snelweg -vanuit de woonwijk bezien- verder weg te liggen.

Het dichtgroeien van het moeras zal een onontkoombare gedaantewisseling van het beeld veroorzaken: de natuur zal het staalskelet overwoekeren en daarmee is het beeld compleet geworden. Als stille getuigen van dit groeiproces liggen de bollen nu te rusten in het bos; hun perspectivische spel is uitgespeeld. Ze kunnen slechts de jeugd uitnodigen tot een veel spannender spel: het opsporen van de bollen die volgens de overlevering ergens diep in het kreupelhout verscholen moeten liggen.